Timber-broertjes (4) wekten verbazing op eerste training: "Heel bijzonder"

De familie Timber bestaat uit Jurriën (20), Quinten (20), Dylan (21), Shamier (29) en Christopher (31). Laatstgenoemde is niet alleen broer, maar ook zaakwaarnemer van Jurriën, Quinten en Dylan. Twan Lenders maakte de tweeling Jurriën en Quinten mee bij DVSU en onderhoudt nog altijd een goede band met de familie. Hij was jeugdtrainer en leeftijdscoördinator bij de Utrechtse club en begeleidde ze. "Jurriën en Quinten zijn na twee seizoenen DVSU naar Feyenoord gegaan. Dylan is meegegaan, maar later weer teruggekomen. Shamier en Christopher, de oudste twee, lopen gewoon nog bij DVSU rond. Het is een heel normaal gezin. Ze zijn nooit vergeten waar ze vandaan komen", zegt Lenders tegen VoetbalPrimeur.

"Dat ze konden voetballen was wel duidelijk", zegt Lenders over Jurriën en Quinten. "Zij hadden het meeste talent en dat kwam ook meteen bovendrijven. Je moet het allemaal vol kunnen houden, het reizen naar Rotterdam en later naar Amsterdam. Het is best een pittige wereld, je moet bijvoorbeeld ook afscheid nemen van vriendschappen. Het continu reizen vraagt veel discipline. Dat gaat prima tot een jaar of twaalf. Maar je komt ook op een leeftijd dat je vrienden wat meer buiten gaan hangen en op stap gaan en je het dan maar vol moet zien te houden. Er zijn er heel weinig die het profvoetbal halen, laat staan de top van Nederland."

Lenders begrijpt het als kinderen aangeven andere behoeftes te hebben. "Dat is logisch, want om er echt vol voor te gaan zul je er ook veel voor moeten laten. Jurriën had dit, net als Quinten, al op jonge leeftijd in de gaten. Hij had de drive om de allerbeste te worden."

'Dankzij hun moeder'
"Mijn zoon ging bij DVSU voetballen en kwam in het team van Jurriën en Quinten. Dat was de F2", zegt Arjan Minjon, vader van zoon Ricardo, die ook goed bevriend raakte met de Timbers. Ze kwamen vaak bij elkaar over de vloer. "En tot groep acht heeft hij bij ze in de klas gezeten. Na school ging hij vaak met hen mee of ze kwamen bij ons thuis. Het ging dan vaak over voetbal, ja. Dan zaten ze tot etenstijd bij ons. We brachten ze dan thuis of ze werden opgehaald door Marilyn (moeder van de Timbers, red.). Dat is echt een topvrouw. Ze heeft het zwaar gehad met vijf kinderen, maar ze zijn allemaal goed terechtgekomen. Dankzij hun moeder, want die heeft er alles aan gedaan. Petje af."

'Magisch om ze aan het werk te zien'
Minjon bespeurde zelden chagrijn bij Jurriën en Quinten, bij wie maar één ding centraal stond: voetbal. "Dan gingen ze voetballen met Ricardo erbij en Paul, een ander vriendje. Tommy St. Jago van FC Utrecht zat daar ook bij. Als het dan slecht weer was, gingen ze binnen spelen, maar het liefst wilden ze voetballen. Ze waren echt bezeten. Dat zag je al toen ze een jaar of zes waren. Je zag dingen die spelers pas op hun twaalfde leren, maar die zij al op hun zesde deden. Dingen die ze dan nog niet horen te kunnen. Het was echt magisch om twee van zulke jongens aan het werk te zien."

"Mijn zoon was goed, maar zij waren een stuk beter dan de rest", zegt Minjon. "Hoe vaak andere clubs wel niet hebben gezegd: kom gewoon lekker hier voetballen. Mensen stonden langs de kant te genieten. Vroeger dacht ik dat Quinten de betere was van de twee. Die is ook nog aanvoerder geweest bij Oranje O16. Maar ook Jurriën heeft de kans gekregen en hem gepakt. Ik had al het gevoel dat Frank de Boer hem mee zou nemen naar het EK, het is een superster in wording."

Lenders kreeg op een proeftraining van DVSU de Timber-broers voor zich. Dat was meteen het moment dat hem het meeste is bijgebleven. "Omdat wij met vier verenigingen op het complex zaten, konden we geen onbeperkt gebruik maken van de velden en dus hadden we wachtlijsten. Er stonden soms wel dertig à veertig kinderen op die lijst die we niet allemaal konden plaatsen. Eind mei 2005 hadden we er ook ongeveer veertig, terwijl we maar één team konden vormen. Daar stopten we tien kinderen in, wat eigenlijk veel is voor een F-team. Bij de eerste training legde ik snel aan de kinderen uit wat we gingen doen. Ze kregen een bal die ze niet in hun handen mochten pakken, maar waar ze hun voet op moesten zetten. Dat deed ik dan voor."

Timbers (4) wekten verbazing
"Er zijn kinderen die dat op die leeftijd niet kunnen", vervolgt Lenders. "Ze trappen de bal weg, pakken hem toch in hun handen omdat ze het niet kunnen en sommige kinderen vallen om. Je ziet dan meteen wie motorisch al zover zijn dat ze het wél kunnen. Jurriën en Quinten waren meegegaan naar de training, maar nog niet aan de beurt omdat ze nog vier waren. Ze kwamen met Dylan mee, die wel aan de beurt was. Toen ik me omdraaide, waren zij die bal gewoon aan het hooghouden. Toen dacht ik: wow, dit is heel bijzonder. Ik heb toen tegen hoofdtrainer Hans Ultee (vader van Fortuna Sittard-trainer Sjors Ultee, red.) gezegd dat we gek zouden zijn als we dit niet zouden doen. Dat was hij met me eens."

"Eigenlijk mocht het niet, want we waren vrij streng met de wachtlijsten. Maar we hebben ze voor laten gaan", zegt Lenders. "Daardoor hebben we ze twee jaar kunnen bewonderen. We zijn toen kampioen geworden omdat zij er met kop en schouders bovenuit staken. We speelden soms wel tegen jongens die een jaar of acht waren. Dat kan zomaar tien kilo schelen. Maar tegen die tweeling konden ze niet veel beginnen."

Dat Jurriën en Quinten niet te behouden waren voor DVSU, realiseerde Lenders zich al snel. Hij zag regelmatig scouts van grote clubs op het terrein. "Er was één wedstrijd waarvan ik met zekerheid kan zeggen dat er scouts van drie profclubs stonden. Dat waren Feyenoord, Ajax en FC Utrecht. Vitesse is ook wel eens komen kijken. Je haalde ze er wel uit. Ik weet nog dat Marilyn ook een keer vroeg wat ze ermee moest. Daar is geen houden aan, zo ging dat gewoon. Ze zijn toen uiteindelijk naar Feyenoord gegaan."

Timber in de EK-wedstrijd tegen Oekraïne

Lenders had niet verwacht dat Jurriën zich als de bliksem zou ontwikkelen. De verdediger speelde vijf maanden geleden nog met Jong Ajax tegen Helmond Sport, nu staat hij op het EK met het Nederlands elftal. "Nee, dat had ik niet verwacht, maar wel dat hij ooit in Ajax 1 zou komen. In een jaar tijd heeft hij Perr Schuurs uit de basis gespeeld en speelt hij een EK. Ineens gaat het heel snel, maar dat is ook typisch Jurriën. Hij zal vast wel eens een fout maken, maar hij maakt het wel waar."

Nadat Jurriën en Quinten naar Feyenoord vertrokken is de vriendschap met Minjon's zoon Ricardo op een lager pitje komen te staan. En de huidige coronasituatie maakt het niet makkelijker om de banden wat aan te trekken. Toch is er nog wel contact. "Mijn zoon Ricardo was een paar weken geleden jarig en kreeg voor zijn verjaardag een wedstrijdshirtje van Jurriën. Dat was goud, hij vond het helemaal te gek. Ik had nog gevraagd of hij het persoonlijk kon overhandigen zodat we ook een foto konden maken, maar dat kon niet in verband met het EK. Ze mogen vanwege corona geen risico lopen en moeten overal rekening mee houden."

Tekst gaat verder onder de foto

"Hopelijk is het na EK allemaal wat soepeler. Het is heel speciaal om de jongens die bevriend waren met je zoon en bij je over de vloer kwamen nu op televisie te zien. Je kijkt meteen met een heel ander gevoel naar de wedstrijd. Je voelt je gewoon trots, het is heel moeilijk uit te leggen", besluit Minjon.

(Tim van Duijn/VoetbalPrimeur)