Van de favela's naar successen met FC Twente: 'Ik voel me thuis, heb hier alles'

In 2007 komt Douglas als negentienjarige jongen bij Twente. Voor de Tukkers speelt hij bijna 250 officiële wedstrijden, wordt hij kampioen én pakt hij de KNVB Beker, maakt hij Champions League-voetbal mee en groeit hij uit tot een ware held. Douglas voelt zich zo op zijn plek in Enschede, dat hij Nederlands staatsburger wordt. Het gaat de verdediger voor de wind, al was dat niet altijd het geval.

"Van waar ik kom, ben ik heel tevreden met wat ik heb bereikt", zegt Douglas. "Mijn droom was altijd om profvoetballer te worden. Alleen...", voegt hij er een 'maar' aan toe. "Wij komen uit een favela." Douglas groeit op in Florianópolis, hoofdstad van de staat Santa Catarina, in het zuiden van Brazilië. "Het was alleen een droom, ik zag voetbal alleen op televisie. Heel eerlijk: ik had nooit gedacht dat ik zo’n carrière zou hebben. Ik ben heel trots op wat ik bereikt heb."

'Als je ziet hoe gelukkig de mensen zijn…'

Voor zijn loopbaan aan bod komt, nog even over zijn roots. "Mijn jeugd zag er zo uit: school, buitenspelen, school, buitenspelen", legt Douglas uit. "Papa en mama waren hele dagen weg om te werken. Ik moest mijn broertjes en zusje helpen en zorgen voor het eten. We kwamen niet tekort, maar we hadden het ook niet breed. Mijn ouders hebben er altijd voor gezorgd dat ik een broodje kon eten. Het was een zware tijd, maar ik herinner het als een hele mooie tijd." Hij verklaart waarom. "Als je ziet hoe gelukkig de mensen daar zijn... Dat vind ik zo mooi. Het maakt niet uit hoeveel problemen er zijn. Ik vind het heel mooi hoe ze leven met elkaar. Dat mis ik wel een beetje aan Brazilië."

Eind augustus 2007 komt Douglas aan in Nederland, waar hij een contract bij Twente tekent. "Poh..." Douglas moet lachen als hem gevraagd wordt wat zijn eerste indruk van Nederland was. "Ik had überhaupt nooit verwacht dat ik ooit in Nederland zou komen, laat ik dat vooropstellen. Mijn eerste gedachte was: mooi land, alles is goed geregeld. Maar, ik wist niet dat ik er zó goed zou passen. Ik ben door iedereen goed opgevangen. Ik voel mij gewoon thuis in Nederland."

Douglas in een van zijn eerste wedstrijden voor FC Twente.

De eerste maanden in Nederland zijn desondanks lastig, erkent Douglas. "Ik begreep de taal niet. Na zes maanden voelde ik dat ik aangepast was. Bij Twente waren veel mensen met mij bezig. Als ik iets nodig had, regelden zij dat voor mij." Douglas noemt twee mensen in het bijzonder. "Alessandro Schoenmaker (toenmalig conditietrainer Twente, red.), die tot voor kort fysiektrainer bij Ajax was. En Eljero Elia, hij kwam mij altijd ophalen."

'Ik zag gelijk dat Ten Hag een grote trainer zou worden'

Op zijn negentiende is Douglas nog niet gelijk een volwaardig selectielid van het eerste elftal. Hij begint in de beloftenploeg, waar hij nauw samenwerkt met de assistent-trainer van de hoofdmacht: Erik ten Hag. "Ik heb twee jaar met Erik gewerkt. Ik zag gelijk dat hij een grote trainer zou worden. Hoe? Hij was zó erg met ons bezig."

"Hij was enorm veel bezig met de jonge jongens. Met mij, Eljero, Marko Arnautovic, Wout Brama...", somt Douglas op. "We speelden bij Jong Twente en trainden bij het eerste. Van Ten Hag moesten wij in plaats van één, twee trainingen per dag doen." Het werpt zijn vruchten af. "Na een paar maanden stonden wij allemaal in de basis bij het eerste. Hij heeft echt wat betekend, hoor."

Zijn periode bij Twente omschrijft Douglas als 'speciaal'. "Ik heb een paar momenten in mijn loopbaan die me het meest bijblijven. Eén daarvan is toen ik als zeventienjarige jongen scoorde tegen het grote Palmeiras. De andere zijn de bekerfinale en het kampioenschap met Twente." Gek genoeg denkt Douglas vaker terug aan de eindstrijd van de KNVB Beker in 2010/2011 dan de landstitel een jaar eerder.

FC Twente voor de bekerfinale tegen Ajax (3-2).

"Die finale tegen Ajax… Daar denk ik echt nog vaak aan. Die was heel speciaal. Qua prijs is die niet mooier dan de titel, maar hoe wij die wedstrijd hebben omgedraaid…" Twente komt twee keer op achterstand tegen de Amsterdammers. Dankzij een goal van Marc Janko diep in de verlenging pakt Twente de tweede hoofdprijs in twee jaar tijd.

'FC Twente is een familieclub'

Het seizoen waarin Twente kampioen wordt, is dus eveneens onvergetelijk voor Douglas. "We hadden heel veel individuele kwaliteit én iedereen kende elkaars kwaliteit", noemt hij als sleutel tot het succes. "Ik wist met Peter Wisgerhof wat we moesten doen. De taak van Wout Brama was om voor ons te blijven, Theo Janssen moest tussen de linies aanspeelbaar zijn. En dan hadden we Kenneth Perez, Bryan Ruiz die heel speciaal was, Blaise NKufo die altijd gevaarlijk was en Miroslav Stoch, die je altijd de bal kon geven."

De kwaliteit staat buiten kijf. Toch is er iets anders wat Douglas nog bijzonderder aan Twente vindt. "Het is een familieclub. Je voelt je thuis, je kan overal rustig lopen. Dat is een groot verschil met andere clubs. Bij Twente is het altijd rustig. Bij Sporting CP, waar ik ook heb gepeeld, was het altijd druk. Ik vergelijk het in Nederland met Ajax: als daar een keer wat gebeurt, lopen mensen naar links en rechts. Bij Twente niet, daar blijft iedereen samen voor de volgende wedstrijd."

Wie het kampioensjaar van Twente ook meemaakt, is Luuk de Jong. De huidige aanvoerder van PSV moet het dat seizoen nog doen met invalbeurten, omdat NKufo de eerste spits is. "Als ik nu naar Luuk kijk, waar hij heeft gespeeld en wat hij bereikt heeft..." Douglas neemt zijn petje af. "Luuk was een goede vriend van me bij Twente. Elke keer als ik hem zie spelen, geniet ik. Hoe makkelijk hij scoort, is heel leuk om te zien." De vraag rijst wie vijftien jaar geleden de kopduels op de trainingen won. Douglas lacht. "Hij was nog heel jong, hè... Ik was niet groter, maar ik kon hoger springen", zegt hij met een knipoog.

'Waarom Van Gaal niet meer gebeld heeft, weet ik niet'

Douglas voelt zich zo thuis, dat hij op 2 november 2011 het Nederlands paspoort krijgt. Zijn Braziliaanse paspoort moet hij inleveren. Zijn droom: uitkomen voor het Nederlands elftal. In oktober 2012 wordt hij door bondscoach Louis van Gaal opgeroepen voor de WK-kwalificatiewedstrijden tegen Andorra en Roemenië.

In die interlandbreak speelt Douglas echter geen minuut. "Daar ben ik teleurgesteld over, maar niet in mezelf. Ik denk dat als ik in die tijd had gespeeld, ik Oranje had kunnen helpen", stelt hij. "Ik vind het jammer dat ik niet gedebuteerd ben. Ik denk dat ik op dat moment een van de beste verdedigers van Nederland was. Waarom ik nooit gedebuteerd ben? Ik weet het niet."

Douglas (rechts) met Bruno Martins Indi, Nigel de Jong en Ibrahim Afellay.

Douglas koestert geen wrok, richting niemand. "Ik heb tien dagen met Van Gaal gewerkt. Ik heb in die tien dagen heel veel van hem geleerd. Hij zei toen dat ik er de volgende keer weer bij zou zitten, maar ik heb niets meer gehoord." Douglas kan er nu om lachen. "Ik bekijk het leven altijd positief. Ik neem hem niets kwalijk. Maar waarom hij niet meer gebeld heeft, dat weet ik niet." Een tastbare herinnering heeft Douglas nog wel aan zijn enige dagen bij Oranje. "Ja, mijn shirtjes heb ik bewaard."

Eerste stappen in het trainersvak

Twaalf jaar later is Douglas voetballer af. Na Dinamo Moskou, Trabzonspor en Sporting is Würzburger Kickers het eindstation van zijn actieve loopbaan. Daarna keert hij met zijn gezin terug naar Nederland en in 2022 haalt hij zijn voetbalschoenen onder het stof vandaan. Douglas gaat spelen bij de Hengelose amateurclub SC Barbaros. "Via een vriend ben ik hier terechtgekomen. Toen hij hoorde dat ik zou stoppen, heb ik met hem gesproken. Ik wilde blijven voetballen."

"Ik ben met die jongens gaan trainen om fit te blijven. Die gasten hebben me goed opgevangen, zodoende ben ik gebleven", vertelt Douglas. "Een mooie club, fijne club. Een familieclub." Net als Twente dus. "Ik voel me hier fijn."

Niet alleen trapt Douglas elk weekend een balletje. De voormalig verdediger is begonnen aan zijn trainerscarrière. "Ik heb een halfjaar stagegelopen bij Twente. Nu zit ik hier, bij Barbaros, met een contract." Douglas is trainer van de O18. "Ik heb mijn eerste diploma gehaald. Ik ben lekker bezig met de jongens. Vooral de verdedigers kan ik met mijn ervaring goed helpen, dat vind ik ook leuk om te doen. Nee, ik heb niet de ambitie om hoofdtrainer te worden. Mijn ambitie is om jonge verdedigers op te leiden."

En zo kan het dat een jongen uit de Braziliaanse favela's terechtkomt in het oosten van Nederland. In alle rust, ver weg van alle drukte. "Ik voel mij gewoon thuis. Ik heb alles hier."