VoetbalPrimeur Elftal van het Jaar: linksback

Nicolás Tagliafico (Ajax)
Zolang hij bij Ajax speelt, gonst het van geruchten rondom de Argentijn. Het is nog maar zeer de vraag waar hij komend seizoen speelt, maar Tagliafico heeft zijn waarde allang bewezen: na een moeizame start van het seizoen ging hij weer ouderwets voorop in de strijd, altijd op het randje spelend. Dat de man die ooit de aanvoerdersband droeg bij de Argentijnse nationale ploeg al ruim drie jaar in de Eredivisie speelt, is eigenlijk een klein wonder.

Philipp Max (PSV)
De linksbackpositie was lange tijd een zorgenkindje bij PSV, maar de Eindhovenaren hebben voor acht miljoen euro hun problemen opgelost. Nieuwkomer Max bleek een oogstrelende traptechniek mee naar Eindhoven te nemen en heeft zich bij PSV zelfs in de kijker van Die Mannschaft gespeeld. Toegegeven: als het op puur verdedigen aankomt, is hij kwetsbaar. Maar Max kan op Eredivisie-niveau doen waar hij goed in is en dat heeft het respectabele aantal van vijf goals en acht assists opgeleverd.

Owen Wijndal (AZ)
Als 2019/2020 het seizoen van zijn doorbraak is geweest, dan is 2020/2021 het seizoen van de bevestiging. AZ heeft in vergelijking met het vorige superseizoen een paar tandjes teruggeschakeld, maar Wijndal bleef constant presteren en lijkt zelfs als eerste linksback van Oranje naar het EK te gaan. De Zaaandammer maakt er geen geheim van dat hij een stap hogerop ambieert: en geef hem eens ongelijk...

Maximilian Wittek (Vitesse)
Eerder deze week hebben we zijn onvermoeibare collega Eli Dasa uitgelicht, maar ook Wittek heeft volop kilometers gemaakt dit seizoen. Net als landgenoot Max onderscheidde hij zich met zijn traptechniek. Zijn rendement – één doelpunt, drie assists – viel misschien wat tegen, maar Wittek voelde zich als een vis in het water in de Arnhemse 5-3-2.

Tyrell Malacia (Feyenoord)
Ook dit seizoen heeft hij de strijd van zijn blessuregevoelige concurrent Ridgeciano Haps gewonnen: als beiden fit waren, stond Malacia vrijwel altijd op zijn eigen positie en was Haps linksbuiten of zelfs bankzitter. Malacia is er echter nog niet: hij mag nog wel wat constanter, slimmer en minder druistig worden. Op bezoek bij Ajax speelde hij een dijk van een wedstrijd en had hij Antony in zijn broekzak zitten. Maar tijdens de tweede Klassieker pakte hij een onhandige rode kaart, terwijl zijn ploeg net met één man meer stond.

Django Warmerdam (FC Utrecht)
Hij begon bij Jong Ajax in de Keuken Kampioen Divisie, deed een jaartje ervaring op bij PEC Zwolle, kwam drie jaar lang voor FC Groningen uit en zette vervolgens weer een stapje omhoog. Dit seizoen voldeed hij prima als vaste linksback bij FC Utrecht. Zijn ploeg kwam pas na de jaarwisseling op stoom en is nog maar één wedstrijd van Europees voetbal verwijderd, maar Warmerdam haalt al het hele seizoen zijn niveau. Hij had zelf iets meer assists willen leveren, maar deed verder wat hij als linksback hoort te doen.

Gabriel Gudmundsson (FC Groningen)
Als aanvaller kwam hij niet vaak aan bod, maar kreeg trainer Danny Buijs kreeg gaandeweg het seizoen een ingeving: hij probeerde het met Gudmundsson als linksback. Het bleek een gouden greep en de Zweed ontwikkelde zich spectaculair in Groningen. Zó spectaculair zelfs dat hij al aan Ajax, Juventus, Manchester City, Borussia Dortmund, RB Leipzig en Napoli werd gelinkt. Gudmundsson moest de laatste weken van het seizoen missen door blessureleed, maar het is duidelijk dat FC Groningen onverwacht goud in handen heeft.

George Cox (Fortuna Sittard)
Hij wist niet wat hem overkwam tijdens zijn eerste weken in de Eredivisie: Cox raakte in gesprek met The Guardian niet uitgepraat over de uitwedstrijd tegen Ajax. "Het niveau dat ze haalden: het was gekkenwerk. Ze zijn niet alleen technisch, maar ook ontzettend slim, ik weet niet of mensen wel beseffen hoeveel voetbalintelligentie er in dat elftal zit." Inmiddels zijn we twee jaar verder en heeft Cox het nodige bijgeleerd. Hij wist zelfs twee keer te scoren tegen Ajax: de kroon op een sterk seizoen, met in totaal vijf goals en vijf assists.