Waar het misging voor Koeman bij Everton: Lukaku-nonchalance en geen identiteit

Lukaku-nonchalance
Een jaar geleden wist iedereen al dat Romelu Lukaku in de zomer van 2017 eindelijk die grote transfer zou gaan maken. Op het moment dat de Belg naar Manchester United trok was Koeman echter tandeloos op de transfermarkt. De topprioriteit zou het aantrekken van een nieuwe spits moeten zijn, maar de miljoenen die werden uitgegeven werden niet gestopt in een aanvalsleider van topkwaliteit. Een scenario dat zich al maanden aankondigde overviel Koeman, en zeker ook de falende technisch directeur Steve Walsh, alsnog.

Vreemde keuzes op de transfermarkt
Er ging wel meer mis tijdens de afgelopen transferperiode. Wat moest Everton met Davy Klaassen, Gylfi Sigurdsson én Wayne Rooney, allen spelers die het liefst in de rug van een spits spelen? Zeker door het blijven van Ross Barkley werd het daardoor te veel van hetzelfde bij Everton. Koeman dacht niet meer aan de invulling van het systeem, maar aan hoe hij al zijn aankopen kon inpassen. Het gevolg: spelers die uit hun positie spelen en niet optimaal presteren. Échte buitenspelers stelde Koeman niet op, wat ten koste ging van de breedte en de diepte op het veld. Overigens verdient Koeman wel een pluim voor het aantrekken van doelman Jordan Pickford.

Loodzwaar speelschema
Het lag zeker niet allemaal aan Koeman. De start van het seizoen was niet in het voordeel van de manager. Na zoveel investeringen en met zoveel nieuwe spelers heeft iedere ploeg tijd nodig om ingespeeld te raken. Koeman kreeg die tijd niet: tijdens de eerste vijf wedstrijden van het seizoen kreeg hij gelijk Manchester City, Chelsea, Manchester United en Tottenham Hotspur voor zijn kiezen. Tel daarbij nog het Europese speelschema op en de mogelijkheid tot tactisch trainen was er nauwelijks.

Geen plan B
Everton was in een crisis, maar Koeman kon geen moment de indruk wekken dat hij een plan B had om het tij te doen keren. Wedstrijden die de verkeerde kant op gingen kon hij niet op de kop zetten met een tactische ingeving, op een goed uitpakkende invalbeurt van Oumar Niassé tegen Bournemouth na. Uitgerekend hij moest in de schoenen van Lukaku stappen, nadat hij eerder onverbiddelijk door Koeman verbannen was naar de beloften omdat hij niet goed genoeg zou zijn. Koeman bleef ook in wedstrijden die niet goed verliepen echter vasthouden aan zijn speelwijze waarbij de vleugels niet of nauwelijks benut werden.

De jeugd stokte
Waar Koeman in zijn eerste seizoen nog geroemd werd vanwege het op on-Engelse wijze laten doorstromen van de jeugd, waren het die grote talenten die dit seizoen over het hoofd werden gezien. Tom Davies (19), een absolute revelatie voor de zomer, werd gedegradeerd tot bankzitter, terwijl Everton zijn energie en loopvermorgen op het centrale middenveld maar al te goed kon gebruiken. Adomela Lookman mocht dit seizoen nog maar zestien minuten spelen onder Koeman, terwijl hij een type vleugelspeler was waar Everton behoefte aan had. Het talent dat hij noodgedwongen een kans moest geven als aanvalsleider, de twintigjarige Dominic Clavert-Lewin, was daar juist weer niet klaar voor. In negen Premier League-wedstrijden kwam de jongeling tot nul goals.

Geen identiteit
Koeman is er niet in geslaagd Everton een gezicht te geven. De BBC vroeg zich deze week terecht af: wat voor team is Everton eigenlijk? Niet een passing team. Niet een pressing team. Niet een team dat naar hartelust aanvalt. Niemand weet wat voor team het is, inclusief Koeman.

Niet geliefd onder de supporters
De Everton-aanhang fungeerde ook niet als vangnet voor Koeman. De coach werd nooit de man die op handen werd gedragen door de achterban. Koeman werd gezien als passant, die bij het eerste de beste aanbod van FC Barcelona op de trein zou stappen. De manager stelde zich bovendien nooit empatisch op richting de club. Koeman droeg niet de cultuur van Everton uit en leek daar ook niet in geïnteresseerd. Dat stuitte op verzet binnen de club, maar nog meer onder de supporters van The Toffees. Het huwelijk tussen Koeman en Everton had alles in zich om op iets prachtigs uit te lopen, maar na zestien maanden moet de conclusie getrokken worden dat de vonk nooit over is geslagen.