Van Marwijk wijst op pijnpunten van 5-3-2: 'Systeem van de toekomst? Grote onzin'

'Ik heb zelfs ergens in de hele discussie over Oranje en 5-3-2 gehoord dat dit het systeem van de toekomst is... Dat is natuurlijk grote onzin. Spelen met vijf verdedigers bestaat al meer dan vijftig jaar', opent Van Marwijk zijn column in De Telegraaf. 'Dus het is eerder oud dan iets nieuws.' 

Van Marwijk haalt meerdere minpunten aan van 5-3-2. Zo moeten de backs de hele flank bestrijken en zijn zij vaak in de minderheid tegen ploegen die 4-3-3 spelen. Ook verdedigen de drie verdedigers vaak maar één spits. 'Dat veroorzaakt nog wel eens miscommunicatie. Bovendien moeten de centrale verdedigers bij balverlies ook nog al eens naar de zijkanten uitwijken wanneer de back weg is. Dat vergt bepaalde specifieke kwaliteiten, zoals snelheid en het vermogen om in een grote ruimte te verdedigen.'

Van Marwijk meent dat de afstanden bovendien niet ideaal zijn als je bij balverlies druk wil zetten op de tegenstander. 'Je hebt altijd een probleem wanneer de back van de tegenstander laag positie kiest. Zowel voor een doordekkende back of een kantelende buitenste middenvelder kunnen de afstanden dan te groot worden als je druk wilt zetten op de back van de tegenstander', legt hij uit. 'Als die back dan ook nog een goede voetballer is, ben je alleen maar aan het reageren en heb je grote moeite om nog aan de bal te komen.'

Zo'n vleugelverdediger zal dan namelijk via een medespeler de ruimte aan de andere kant van het veld weten te vinden. 'Sterke tegenstanders die een goed positiespel spelen, zullen er gebruik van maken wanneer je er niet in slaagt om op de juiste momenten te kantelen en door te dekken. Zelfs het weinig imposante Noord-Macedonië maakte het Nederland in de eerste helft zo nog lastig', aldus Van Marwijk.