Waarom de Champions League-finale tussen Liverpool en Spurs nooit echt loskwam
Het Liverpool van Virgil van Dijk en Georginio Wijnaldum won zaterdag voor de zesde keer in de clubhistorie de Champions League. In een niet grootse wedstrijd werd Tottenham Hotspur met 2-0 verslagen. Dit is het complete verhaal van de wedstrijd.
Door Koen Bloks
De openingstreffer van Mohamed Salah viel razendsnel. In de eerste minuut ging de bal in de lucht over en weer, totdat Van Dijk het duel won van Harry Kane en Wijnaldum de bal bij Jordan Henderson bezorgde. Roberto Firmino was op dat moment naar het middenveld gezakt. De verantwoordelijkheid over de spits van Liverpool lag op dat moment niet meer bij Toby Alderweireld en Jan Vertonghen. Toch zorgt het uit positie lopen van een spits regelmatig voor twijfels: precies dáár probeerde Liverpool gebruik van te maken door op dat moment met Salah en Sadio Mané achter de centrale verdedigers te kruipen. Een penalty werd versierd en Salah schoot de 1-0 binnen.
Liverpool wint het duel in de verdediging. Wijnaldum en Henderson krijgen vervolgens de bal onder controle, waarna Mané in de diepte gestuurd wordt. Een bekend recept bij The Reds: snel kiezen voor diepte achter de laatste lijn. Firmino zorgt als valse negen voor afleiding bij het centrale duo bij de tegenstander.
Een aantal minuten later kreeg ook Alexander-Arnold een kans om te schieten na het winnen van een één-tegen-één-duel op het middenveld. De bal vloog rakelings naast het doel. Dit zijn de sporadische momenten - naast het kiezen voor snel diepte van achteruit - dat Liverpool voor wat gevaar kan zorgen. The Reds creëren in de opbouw geen overtal op het middenveld of in de voorhoede.
Tottenham Hotspur deed dit wel en voetbalde daardoor wat gemakkelijker. Manager Mauricio Pochettino speelde met Harry Winks en Moussa Sissoko als controleurs. Iets hoger op het veld stonden ook Christian Eriksen en Deli Alli richting het midden van het veld. Tottenham formeerde op deze manier een vierkant met daar tussenin drie middenvelders van Liverpool. Hier had Liverpool grote moeite mee. Firmino kreeg weinig hulp van zijn aanvallers om de ballijnen naar de controleurs eruit te halen. Daardoor stapte een middenvelder door, waarna Eriksen of Alli nog meer ruimte kregen. Spurs kon op deze manier regelmatig de aanvallende helft bereiken. Met als extra optie: Kieran Trippier op 'rechtsvoor'.
De focus van de aanvallers ligt - zoals voorafgaand aan het openingsdoelpunt - op diepte achter de laatste lijn. Voetballend kan Liverpool, door een gebrek aan creatieve spelers of overtallen op het middenveld, geen enkele vuist maken. Tottenham Hotspur doet dit wel: Winks of Sissoko worden telkens goed vrijgespeeld dankzij een brede voorhoede bij Liverpool. Alli of Eriksen komen vrij als ook een middenvelder doorstapt. Wanneer Robertson doordekt op Eriksen gaat Trippier diep.
Tottenham ging in de tweede helft op dezelfde voet verder. Daar kwam één aspect bij: doelman Hugo Lloris koos wat vaker voor de lange bal. Dankzij het vierkant had Spurs een speler méér op het middenveld om het duel te winnen. Dit was - naast de beschreven opbouw via de controleurs - een andere manier om tussen de linies aan het voetballen te komen. Toch lukte het Spurs niet om heel dicht bij de gelijkmaker te komen. Daarvoor werden er te weinig loopacties in de diepte gemaakt of benut. Ook de wissel waardoor Eriksen lager ging spelen en Moura de positie hoog in het vierkant innam, bracht daar geen verandering in.
Lloris helpt Tottenham de druk opvoeren: na het wegkoppen van een lange bal door Liverpool heeft Tottenham vaak het overtal om de tweede bal op te pikken. De foto's daarna zijn typerend voor Tottenham : Kane sprint in de diepte maar maakt de ruimte niet open voor Alli, die zelfs inhoudt en eigenhandig een counter om zeep helpt.
Dat Liverpool zich in een 5-3-2 formatie opstelde in verdedigende fases, hielp Tottenham niet om ruimtes achter de laatste lijn te vinden. Mané werd door Jürgen Klopp aangewezen om de aanvallende Trippier te volgen. Daarmee kon Robertson het centrum ondersteunen en de ruimtes in het midden afsluiten. Tottenham kwam regelmatig tussen de linies aan de bal maar kon daar dankzij de bezetting bij Liverpool en het gebrek aan eigen loopacties geen vervolg aan geven. Om die reden was het vaak genoodzaakt om kansloze pogingen van buiten de zestien te ondernemen.
Tottenham had de meeste kans op succes na het winnen van tweede ballen of counters om gevaarlijk te worden. Wanneer ook Mané kwam helpen kon Tottenham helemaal geen vuist meer maken. Robertson kon dankzij de hulp van Mané de overige verdedigers helpen om de ruimtes in het midden volledig af te sluiten.
In de slotfase gooide Liverpool de wedstrijd definitief in het slot. Na een vroege voorzet - enigszins noodgedwongen omdat de ploeg moeilijk aan het voetballen komt door de focus en bezetting - verwerkte Danny Rose de bal tot hoekschop. De voorzet die volgde werd weggekopt, waarna opnieuw Van Dijk het duel won. Joël Matip pikte de bal op, Divock Origi schoot hard raak in de verre hoek. Ook voorafgaand aan dit doelpunt ging een gewonnen één-tegen-één-duel vooraf. Geheel volgens het DNA van trainer Klopp sleepte Liverpool de Champions League in de wacht.
De @LaptoptrainerNL kijkt voor VoetbalPrimeur naar de belangrijkste wedstrijden in binnen- en buitenland en probeert op een begrijpelijke wijze de theoretische kant van het voetbal te belichten.